Kiedy w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku w ramach zdobywania specjalizacji z otolaryngologii, zetknąłem się z bardzo trudnymi problemami diagnostyki zawrotów głowy, postanowiłem rozpocząć od podstaw badania w zakresie szeroko pojętej otoneurologii. Większość zjawisk występujących w tej dziedzinie nauki nie było wyjaśnionych, nie znano ich podstaw teoretycznych. Nie znana była do końca rola móżdżku jaką spełnia ten narząd w układzie równowagi. Dlatego otoneurologia stała się dziedziną nauki trudną do zrozumienia, mało czytelną. Długo zastanawiałem się od czego rozpocząć badania własne aby rozszyfrować ten złożony i skomplikowany układ równowagi. Ostatecznie doszedłem do wniosku, że podstawą będzie dokładne poznanie odruchów przedsiokowo-móżdżkowo-rdzeniowych w uszkodzeniach błędnika, a następnie w uszkodzeniach półkul móżdżku. W oparciu o wcześniej podane obserwacje Ewalda wymyśliłem własną próbę dynamiczną , tzw. wahadłowego marszu w miejscu do badania odruchów przedsionkowo-móżdżkowo-rdzeniowych.